Ես այլևս մտադիր չեմ տանելու որոշ բաներ, ոչ թե որովհետև ավելի մեծամիտ եմ դարձել, այլ պարզապես հասել եմ կյանքիս այն կետին, որից հետո էլ չեմ ուզում ժամանակ վատնել նրա վրա, ինչ ինձ տհաճ է, կամ վնասում է։ Էլ չեմ տանելու ցինիզմը, ավելորդ քննադատությունն ու ցանկացած բնույթի պահանջ։ Ես չեմ կամենում սիրաշահել նրանց, ովքեր ինձ չեն ընդունում, սիրել նրանց, ովքեր ինձ չեն սիրում և ժպտալ նրանց երեսին, ովքեր ինձ չեն ժպտում։ Read the rest of this entry »
Tag Archives: կինո
Ես այլևս…
Արտավազդ Փելեշյանի և Ժան-Լյուկ Գոդարի զրույցը
Ժան-Լյուկ Գոդար.– Ինչպիսի՞ պայմաններում եք ստեղծել Ձեր կինոն:
Արտավազդ Փելեշյան.– Ես իմ բոլոր ֆիլմերը նկարահանել եմ Հայաստանում՝ հաճախ Մոսկվայի աջակցությամբ: Հին համակարգը գովաբանելու ցանկություն չունեմ, բայց չեմ էլ բողոքի: Կար ՎԳԻԿ, որ հոյակապ կրթություն էր ապահովում: Այնտեղ դասավանդում էին և´ խորհրդային, և´ համաշխարհային կինո, և հետո ամեն մեկն իր ուղին փնտրելու հնարավորություն ուներ: Եթե դուք հարցնում եք՝ ինչ ազդեցություն է համակարգը թողել իմ ստեղծագործական կյանքի վրա, ապա չեմ ուզում պատասխանատվությունը համակարգի վրա բարդել բավական քիչ ֆիլմեր նկարելու համար, ասենք այսպես՝ անձնական խնդիրներ ունեի: Դեռ չգիտեմ՝ նոր իրավիճակում հանգամանքներն ինչպես կդասավորվեն: Հուսով եմ, կկարողանամ շարունակել նկարել, իսկ դժվարություններ միշտ կան, Ֆրանսիայում դրանք ևս առկա են՝ կինոարտադրության, մարդկային փոխհարաբերությունների հետ կապված: Մինչ օրս ինձ համար ամենադժվար խնդիրն իմ ֆիլմերի քիչ ցուցադրումն է: Read the rest of this entry »
Իրանական ժամանակակից գրականություն
Աբբաս Քիառոսթամի
Աբբաս Քիառոսթամին ծնվել է 1940 թվի հունիսի 22-ին, Իրանական կինոռեժիսոր է, սցենարիստ, լուսանկարիչ և կինոպրոդյուսեր։ Ակտիվ կինոգործիչ լինելով 1970 թվից՝ Քիառոսթամին ներգրավված է եղել շուրջ 40 ֆիլմերում՝ այդ թվում՝ կարճամետրաժներն ու վավերագրականները։ Read the rest of this entry »
Կորչող աշխարհի և կանաչ դաշտի ասքը կամ «Հրանտ Մաթևոսյան՚ ֆիլմի նշանագիտական հարթությունը
Ալա Խառատյան
«Կանաչ դաշտը» տղայիս համար պատմեցի
և պատմելու ժամանակ ինքս ինձ սարսռացի,
տեսա շատ գեղեցիկ մի բան կա, որ պիտի անպայման գրել…» :[1] Հրանտ Մաթևոսյան
Մուտք Read the rest of this entry »
սարերից իջան մի խումբ ձիավոր
Սիրանուշ Դ’վոյանի և Միսակ խոստիկյանի զրույցից
Սովորաբար արվեստ կոչվելու հավակնությունը վկայում է դրա բացակայությունը, ավելի շուտ խոսում` արվեստի տանիքի պահանջի մասին: Տանիքի ու պարիսպի:
ՖԵԴԵՐԻԿՈ ՖԵԼԻՆԻ
Միայնակ լինել՝ կնշանակի՝ ինքզինքը լինել, չէ՞ որ այդժամ դու կարող ես ազատ զարգանալ` ոչ մեկին աչք չածելով: Լիակատար մենությունը բացառիկ վիճակ է, իսկ մենությունը տանելու ընդունակությունը դրանից էլ հազվադեպ է պատահում: Read the rest of this entry »
Հասմիկ Ղազարյան 