Վիլյամ Սարոյան
Վիլյամ Սարոյան
Ժուան Քաբրալը մի բարձրահասակ մեքսիկացի էր, որ աշխատում էր հորեղբորս այգում, որթատունկերը էտելու ժամանակ: Նա մի աղքատ մարդ էր, որի ամբողջ ունեցվածքը իր կին Կոնսուելյան էր՝ Պաբլո և Պանչո որդիների հետ միասին, երեք դստրիկները, իր կաղ զարմիկ Ֆեդերիկոն՝ չորս շների ու մի կատվի ուղեկցությամբ, կիթառը, հին կոտորակի հրացանը և արդեն վաղուց պառաված ձին, որ քաշում էր դատարկ ամանեղենի շրըխկ-թըրխկոցով լիքը ծածկած սայլը: Read the rest of this entry »
Աստված տեսավ՝ մարդիկ էլ իրեն չեն լսում, բանի տեղ չեն դնում, խռովեց…
Մի աման մածուն վերցրեց (մածունը մարսողությանը լավ է), գնաց նստեց իր վե՜րևի՝ եսիմ որ երկնքի ծայրի սենյակում։ Ու մեջքով նստեց, որ ո՛չ տեսնի, ո՛չ խառնվի…
Ասում են՝ մարդիկ, որ, Աստծուն կարոտած, մոտն են գնում՝ ուղղակի տեսնելու, համոզվելու, որ դեռ կենդանի է, փորձում են խոսեցնել, խաթրն առնել։ Read the rest of this entry »
«Տես, որ երբ սերը գա, անդամալույծի աթոռ չհրամցնես նրան»
Վահրամ Փափազյան
«Հետադարձ հայացք»
-Չէ,-ասաց Մարդը, չեմ ուզում սևը։ Ես կարմիր եմ ուզում, կարմիր տուր ինձ։
Աստված լսեց, գլխով արեց ու տվեց Մարդուն կարմիր ծով։
-Չեմ ուզում ծով։ Ինձ մի բան տուր, որ հաստատուն լինի, հենարան լինի՝ ինձ ապահով զգամ… Read the rest of this entry »
Այսօրինակ զվարճությունն ամենահետաքրքիրն ու զբաղեցնողն էր։ Վաղուց խաղ էր սկսել, մրցում էր հետը, զվարճանում, որ սա կարող է դեռ ծրագրեր կազմել ու անկեղծորեն հավատալ, որ ինչ ուզի՝ կանի։ Բայց և հիացած էր հաստատակամությամբ։ Ամեն ինչ անում էր՝ նպատակից նահանջած չլինելու համար։ Փորձում էր շրջանցել ամենաանակնկալ խոչընդոտները, իսկ եթե չհաջողվեր, ճակատ էր տալիս դրանց դեմ։ Յուրահատուկ տեսակ է։ Read the rest of this entry »
Հասմիկ Ղազարյան 